Eind 2024 kreeg ze een herseninfarct. Ze is er goed vanaf gekomen, mede door de hoogwaardige gezondheidszorg. Er werken in de zorg, net als in het sociaal werk, geweldige mensen met ontzettend veel deskundigheid. Thuis keek ze op 6 januari alweer naar het nieuws. Bij beelden van de bekrachtiging van de verkiezingsoverwinning van Trump zei mijn moeder ernstig: ‘Ik hoop dat de man met de bizonkop en de galg wegblijven.’ De bestormers hadden destijds ook een houten galg mee, compleet met strop. Ik antwoordde dat ze zich daarover geen zorgen hoefde te maken. Een nieuwe bestorming van het Capitool leek mij onwaarschijnlijk. Ze vroeg: ‘Hebben ze die moedige jongen al gevonden?’ Ze bedoelde de jongen die het touw van de strop aan de galg lossneed. Dat was een moedige actie, als zwarte jongen tussen vooral witte mannen. Ze vindt daarom dat die jongen de nieuwe president van de VS moet worden en dat hij daarom gevonden moet worden. Ik antwoordde: ‘Ik weet het niet. Ik hoop het.’ ‘Ja’, antwoordde ze zachtjes: ‘We moeten blijven hopen.’

Hoop. Soms is het moeilijk om te blijven hopen. Toch is het belangrijk om dat te doen. Hoop speelt in het dagelijkse werk van sociaal werkers een belangrijke rol. Al op het moment dat mensen om hulp vragen, de moed hebben verzameld om hun sores op tafel te leggen, ontstaat er hoop. Op steun, een oplossing of tenminste iets van verlichting. Zelfs als een situatie uitzichtloos lijkt, is naast iemand staan ontzettend belangrijk. Hoop biedt perspectief. Sociaal werk is per definitie hoopvol werk, omdat de basisaanname is dat er altijd een betere toekomst mogelijk is. Dat er altijd verandering mogelijk is, ook al bestaat deze bijvoorbeeld uit het ietsje verlichten van de bestaande situatie. Anders dan angst verenigt hoop mensen bovendien, en speelt het ons niet uit elkaar. Het maakt actie mogelijk, omdat het onze kleine en grote wereld toekomst, doel en betekenis geeft. Ook in dit vakblad ademen artikelen hoop. Hoe kan het ook anders? Zelfs als er flinke zorgen bestaan, bijvoorbeeld over de enorme implicaties van sociale media voor ons zelfbeeld en onderlinge verhoudingen, in het bijzonder die van jongeren. Stijn Sieckelinck schrijft erover in het hoofdartikel. Hopen doe je samen. Soms met iemand naast je. Stilletjes op de bank. Als het lachen je even vergaat, maar de hoop blijft.