Wisselcolumn
Column – We moeten de zorgschuur leegruimen
De onrust giert door mijn lijf. Ik heb, zoals dat heet, de kriebels en dat heeft niets met de lente of de liefde te maken. Het is werk gerelateerd. Het komt doordat ik wat slimmer ben dan, pakweg, een jaar geleden.
Column – Het tweesnijdend zwaard van de media-aandacht
Het VPRO-programma 100 dagen in de vergeten wijk van Tim den Besten en Nicolaas Veul heeft een breed scala aan reacties opgeroepen onder de sociaal werkers en bewoners van de Laakwijk in Den Haag. Aan de ene kant is er waardering voor de belichting van het werk van sociaal werkers en de uitdagingen die burgers tegenkomen. Dat heeft ongetwijfeld bijgedragen aan een beter begrip en meer waardering voor sociaal werk binnen de samenleving.
Veerkracht in het kwadraat
Nog voordat de eerste vogels van zich laten horen, gaat de wekker. De man schiet de douche in, kleedt zich aan en maakt zich klaar voor zijn werk. Zijn vrouw staat gelijktijdig op, loopt direct naar hun dochter, verschoont haar luier, kleedt haar aan en geeft haar eten. Haar man brengt, op weg naar zijn werk, hun dochter naar de opvang. ‘Een geolied bedrijf', zo noemt zij het gezin ook wel.
Tegen verdeelpolitiek
De dag na de verkiezingen, donderdag 23 november, waren het niet de verkiezingsuitslagen zelf die mijn verbijstering wekten - die deden immers niet meer dan het nieuwe politieke landschap bevestigen - maar eerder de reacties die ik om mij heen waarnam. Die maken dat ik me tot op vandaag afvraag of mijn vakgenoten de afgelopen jaren soms in een naïeve bubbel hebben geleefd.
En de vader dan?
Vaderbetrokkenheid is een actueel onderwerp in de media. Maar wordt er in de dagelijkse praktijk van het sociaal werk wel voldoende over vaderbetrokkenheid gesproken? Mijn ervaring is dat dit niet altijd het geval is. Wanneer het gaat over de begeleiding aan jonge ouders, merk ik dat het in de praktijk veelal gaat over (alleenstaande) jonge moeders.
Woonschool
Een paar jaar geleden deden mijn collega's en ik onderzoek naar de lotgevallen van kwetsbare groepen - mensen met een psychiatrische achtergrond of een verstandelijke beperking - in gewone buurten.
Pindakaas of jam?
De toekomst, ook die van de gehandicaptenzorg, is ongewis en van veel factoren afhankelijk. Maar de beste manier om de toekomst te voorspellen is nog altijd: die toekomst zelf creëren. Wij hebben als individuen in de zorg immers mogelijkheden om veranderingen in gang te zetten, alleen, samen met onze cliënten en met collega's.
Waarheen leidt de weg?
Het sociaal werk is, zoals dat al jaren het geval is en naar verwachting ook zal blijven, volop in beweging. En het staat ook volop ter discussie: waar zijn we wél en niet van? Hoe ziet de toekomst van het sociaal werk eruit als grenzen tussen verschillende beroepen in zorg en welzijn verder lijken te vervagen? Is de toekomst van het sociaal werk zoals we het kennen onzeker, moeten we onze specifieke body of knowledge verdedigen en assertieve professionals zijn?
De toekomst is al begonnen
In de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw was mijn vader huisarts. Hij was wat je noemt ‘een katholieke plattelandsdokter'. In die tijd werd de lokale zorg, zoals consultatiebureaus, wijkzorg, medische hulpmiddelen en later ook het maatschappelijk werk, georganiseerd door zogeheten ‘kruisverenigingen'.
Zijn we het netwerk niet gaan overwaarderen?
Ik weet nog goed dat ik haar voor het eerst ontmoette. Ze was nooit gewend om hulp te vragen, maar nu kon ze niet anders meer. Ze zat in een moeilijke situatie. Ze had een groot netwerk en stond altijd klaar voor iedereen. Maar nu zij - de altijd zo sterke vrouw - hulp nodig had, waren er maar weinig mensen beschikbaar. Dat was de reden van haar komst.
